Konstantyn I Wielki - cesarz rzymski od 306 roku, święty Kościoła prawosławnego. Był synem cesarza Konstancjusza Chlorusa i św. Heleny. W drodze do jedynowładztwa w cesarstwie pokonał w wojnach domowych Maksencjusza i Licyniusza. Z sukcesami walczył przeciwko plemionom barbarzyńskim. Przekształcił dawną grecką kolonię Byzantion w nową siedzibę cesarza – Konstantynopol. Przeprowadził liczne reformy, które ukształtowały nowe formy ustroju społecznego, ekonomicznego i politycznego w państwie, za jego rządów imperium przeżywało krótkotrwały okres świetności. Jako pierwszy rzymski władca przyją Chrześciajaństwo i zakończył prześladowania wyznawców tej religi. Źródło 1, Źródło 2

Teodozjusz I Wielki - ostatni cesarz władający zarówno wschodnią jak i zachodnią częścią cesarstwa rzymskiego. Panował od 379 roku, początkowo wspólnie z Gracjanem (do 383) i Walentynianem II (do 392), później samodzielnie. Podczas jego rządów Goci przejęli kontrolę nad Ilirią i osiedlili się na południe od Dunaju w obrębie granic cesarstwa. Był autorem dekretów, które w praktyce uczyniły chrześcijaństwo nicejskie religią państwową w Imperium Romanum. Podzielił w 395 roku cesarstwo na dwie część wschodnią i zachodnią.
Źródło 1, Źródło 2

Justynian I Wielki - cesarz bizantyński od 1 sierpnia 527 do 13 listopada 565, święty Kościoła prawosławnego. Za jego czasów Cesarstwo Bizantyńskie osiągnęło największą świetność w swych dziejach. Justynian sprawował rządy silnej ręki. Przyczynił się do rozwoju kulturalnego, klasyfikacji praw, podzielił prawo na cywilne i karne. Wprowadzane reformy i wojny obciążały skarb państwa, dlatego Justynian podnosił podatki. Powołał komisję, złożoną z prawników i uczonych, której zadaniem było unowocześnienie i usystematyzowanie prawa rzymskiego. Justynian aktywnie zwalczał ostatnie pozostałości religii pogańskich, z jego rozkazu m.in. zamknięto wciąż działającą świątynię Izydy i akademie platońską.(Fotografia: Petar Milošević CC BY-SA 4.0) Źródło 1